به گزارش سفیرافلاک، شهید عزیز یاراحمدی در سال ۱۳۴۵ در روستای «رحمان‌آباد» دیده به جهان گشود تحصیلات خود را تا مقطع دوم دبیرستان ادامه داد.

وی عضو فعال پایگاه مقاومت شهید ابراهیم چغابل بود و در تمام محافل و مجالس مذهبی شرکت می‌کرد. همواره در این مراسم‌ها حضور فعال داشت. در زمان برگزاری مراسم تشییع پیکر مطهر شهدا نیز یکی از نیرو های فعال بسیجی بود. عشق به دفاع از ارزش‌های ملی و مذهبی وی را به میادین نبرد حق علیه باطل کشاند.

غم دوری از دوستان همسنگرانش همیشه در چهره وی هویدا بود و از اینکه سعادت شهید شدن نداشت همواره در رنج و عذاب بود اما همیشه خود را شاداب نشان می‌داد و حتی موجب شادی و نشاط دیگران هم می‌شد. ایشان در منطقه گمو علاوه بر اینکه رشادت‌های فراوانی از خود نشان می‌دهد برای اینکه منطقه را برای رزمندگان قابل تحمل کند، با باطری نیم‌سوز سنگرها را برق‌کشی و یک حمام و نماز خانه کوچک می‌سازد و در مسائل رزمی نیز همیشه پیش قدم می‌شد. سرانجام در هشتم اسفند ۱۳۶۲ به فیض شهادت نائل گردید.

گزیده‌ای از وصیتنامه شهید یاراحمدی

کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند را هرگز مرده مپندارید بلکه آنان زنده هستند و در نزد خدا خود روزی می‌گیرند.

اینکه راحله دل انگیز و مست کننده شهادت مشامم را نوازش می‌دهد و سرتا سر وجودم را عشق و شوق آن وصلت زیبا فرا گرفته و تمامی سلول‌های بدنم را التهاب این دیدار باور نکردنی پرکرده و تمامی روح و جانم را به خود جلب کرده و مرا مات و مبهوت از این همه جلال و عظمت و زیبایی به گوشه‌ای نشانده و قلم را به دستم سپرده که کمی با نسل به یغما رفته این دوران به سخن بنشینم  آنقدر روحم به عالم معنی پرواز کرده که فکر می‌کنم اصلا وجود خارجی ندارم و اصلا نیستم.

اما وقتی که کمی به خود می‌آیم احساس می‌کنم که نه من هستم و حال میدان نبرد چکاچک شمشیر را قهقهه مستانه اهریمنان را و صدای مظلومان درد کشیده را و حسرت آن کودک بی پدر و نگاه آن دختر یتیم را همه و همه را می‌بینم. آیا می‌توانستم تمامی این جغد صفتان را با چشمانی باز مشاهده کنم و دم بر نیارم و خاموش بنشینم؟ مسلما خیر و متعاقب این بود که سینه را سپر کردم تا رسیدن به این هدف از درس و زندگی پدر و مادرم دل بریدم و در این بیابان برهوت تنها به خدا و آرزویم رسیدم.

برای تداوم را خدا و برای پیش بردن حق از هیچ کوششی دریغ نورزید با اهدا اموال از مستمندان دستگیری کنید که دستگیری از بیچارگان خود نوعی جهاد است. با خون خود درخت تنومند انقلاب را تقویت کنید که خدا مهربان و غفور است.

انتهای پیام/