به گزارش سفیرافلاک، کارشناسان معتقدند بیشتر سیارات هنگامی از بین می‌روند که انرژی ستاره میزبانشان تمام می‌شود و آن‌ها به ستاره‌های بزرگ سرخی تبدیل می‌شوند که به‌سرعت گسترده می‌شوند و هر چیزی که در مسیرشان باشد را می‌بلعند.

تا پیش‌ازاین ستاره شناسان فقط تأثیرات قبل و بعدازاین فرایند را مشاهده کرده بودند، اما هیچ‌گاه سیاره‌ای را هنگام بلعیده شدن، ندیده بودند.

کیشالای دی یکی از محققان مقطع پست دکترا در دانشگاه MIT آمریکا و مؤلف ارشد پژوهش می‌گوید این کشف تصادفی مانند یک داستان پلیسی بوده است. او دراین‌باره می‌افزاید: همه‌چیز ۳ سال قبل و زمانی شروع شد که به دنبال داده‌هایی از واحد Zwicky Transient Facility بودم که هر شب از آسمان عکس می‌گیرد.

او هنگام بررسی داده‌ها با ستاره‌ای برخورد کرد که درخشش آن به‌طور ناگهانی طی ۱۰ روز بیش از ۱۰۰ بار بیشتر شد.

این ستاره در کهکشان راه شیری و در فاصله ۱۲ هزار سال نوری از زمین و در نزدیکی صورت فلکی عقاب قرار دارد.

دی در حقیقت در جستجوی منظومه‌های ستاره دوتایی بود که در آن‌ها ستاره بزرگ‌تر بخشی از همراه خود را می‌بلعید و انفجارهای بسیار درخشانی به وجود می‌آورد؛ اما داده‌ها نشان داد این انفجارها با گازهای سرد احاطه‌شده‌اند و این امر نشان می‌داد منظومه مذکور دوتایی نیست.

از سوی دیگر تلسکوپ مادون سرخ ناسا به نام NEOWISE نیز نشان داد از چند ماه قبل از انفجار غباری از منطقه بیرون می‌جهد. نکته سردرگم کننده تر آن است که انرژی ایجادشده از انفجار مذکور هزار بار کمتر از فرایندهای مربوط به ادغام بین ستارگان است. دی می‌گوید: از خودتان می‌پرسید حجم چه چیزی هزار بار کمتر از یک ستاره است.

پاسخ این سؤال «سیاره مشتری» است. محققان دانشگاه MIT، هاروارد و کل تک متوجه شدند سیاره بلعیده‌شده گازی و مشابه مشتری بوده اما فاصله آن با ستاره میزبانش به‌قدری نزدیک بوده که کل مدار آن‌یک روز طول می‌کشیده است.

ستاره میزبان که مشابه خورشید است در بازه‌ای ۱۰۰ روزه سیاره را در برگرفت و گوشه‌های آن را بلعید که همین امر به ایجاد غبار منجر شد.

این انفجار عظیم درنهایت در ۱۰ روز پایانی فرایند و زمانی اتفاق افتاد که سیاره کاملاً نابودشده و در ستاره فرورفته بود.

انتهای‌پیام/