به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک»، اربعین لفظ، عدد و رمز لفظ است مانند سایر الفاظ و بقول ادبا لفظ مستعمل است که دلالت بر فایده دارد و نه لفظ مهمل که بی‌فایده است و عدد است، نه هر عددی، عددی است خاص، مانند برخی اعداد خاص دیگر «۳، ۷، ۸، ۱۰ و ...» اما ۴۰ که بسیار مورد توجه بوده از جمله در روایات، فاصله‌ زمانی ‌هر یک‌ از مراحل ‌نطفه‌، علقه‌، مضغه‌ و نفخ ‌روح ‌با یکدیگر ۴۰ روز ذکر شده‌است‌ یا در روایات دیگر داریم که اگر سوره مبارکه حمد را ۴۰ بار بر میتی خواندید و آن مرده زنده شد، تعجب نکنید، از این قبیل موارد زیاد است و از جمله این موارد چهلم یا اربعین پس از وفات مؤمن است که مورد توجه خاص است.

و اما رمز، اربعین رمزی است بین حبیب و محبوب، بین عاشق و معشوق، بین بنده‌ای گنهکار و پشیمان که درصدد است با آن گناهان خویش محو ساخته و به خدای رحمان برسد، اربعین رمز حسینی شدن، حسینی زیستن، حسینی ماندن و حسینی مردن است البته که رمز را به همگان نمی‌آموزند باید حُر باشی تا به این رمز که خود رموز بسیار در بردارد دست یابی، تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

از نگاهی پایین‌تر اربعین سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام که در امتداد حرکت الهی، جهادی، روشنگری آن حضرت است در واقع همان امتداد عاشوراست به عبارت دیگر همانگونه که حرکت سید الشهداء علیه السلام در عاشورا باعث احیاء اسلام گردید در طول تاریخ هم زنده نگهداشتن اربعین حسینی در کنار زنده نگهداشتن اصل عاشورا همین وظیفه را داشته است به ویژه اینکه می‌بینیم این زیارت از زمان معصومین علیهم‌السلام شروع شده تا آنجا که یکی از نشانه‌های مؤمن زیارت اربعین شمرده شده و حتی در زمان بنی‌امیه و بنی‌عباس در اوج خفقان هم این زیارت مورد تأکید اهل بیت علیهم السلام بوده است.

اولین زائر امام حسین علیه‌السلام در اولین اربعین جابر بن عبدالله انصاری و عطیه بن سعد عوفی بودند که به زیارت حضرت نائل آمدند و نیز بر اساس برخی نقل‌ها کاروان اسراء هم در اربعین به کربلا رسیدند و البته اختلاف بین اربعین اول یا دوم است و برخی هم مانند شیخ مفید و شیخ طوسی معتقدند که کاروان اسراء از شام مستقیم به مدینه رفتند.

این نقل را باید در تاریخ کاوش کرد، لکن آنچه باید بدان در این زمان توجه نمود حرکت عظیم و پر شوری است که نه تنها در میان شیعیان و مسلمانان بلکه در میان کل ملل در کل عالم بی‌نظیر است، حرکتی که ثابت می‌کند خون حسین همواره در حال جوشش است به گونه‌ای که هر سال خیل کثیری را به دریای مواج عزاداران می‌افزاید و این جوشش به عنایت الهی اربعین را به ظهور متصل خواهد کرد، آری خون خدا به اراده خدا به قیام آخرین حجت خدا خواهد انجامید و چه خوش است اربعین با صاحب دم حسین علیه السلام همو که مترصدیم بیاید و می‌آید و طالب دم مقتول کربلاست.

از زاویه‌ای دیگر راهپیمایی اربعین یک نماد است، نماد زنده بودن و پویایی شیعه و نیز از نگاه دیگر، اربعین و مسیرش که «از دارد و تا» از هر کجا هستی تا حسین، و بهترین مسیرش که از دیرباز مورد علاقه علما و عرفا بوده؛ از نجف است تا کربلا، در نجف غرق در ولایت می‌شوی و با کوله بار ولایی خود به سمت مشهد عشق روانه می‌گردی، در مسیر باید خود و خودی‌ها را ذبح کنی چنانچه حسین (ع) اکبر‌ها و اصغرهایش را ذبح نمود تا به وصال محبوب برسد دست آخر خود را نیز در محضر حق ذبیح دید اما نه ذبیح معمولی بلکه ذبیح العطشان عطشانی که خود دریا شد حسین (ع)، عالم همه قطره‌اند و دریاست حسین و نه هر دریایی بلکه دریای عشق که دریای عشق را چنین وصف کرده‌اند «بحریست، بحر عشق که هیچش کناره نیست و آن‌جا جزء آن که جان بسپارند چاره نیست».

فی الواقع مسیری است از خود به خدا، در راه که عرق می‌ریزی هر قطره عرق بدن تو به مثابه جدا شدن تعلقات دنیوی است، برای حسینی شدن باید تعلقات مادی و حتی معنوی را هم از خود جدا‌سازی بلکه خودت را هم فنا‌سازی و آنچه می‌ماند فقط حسین(ع) است اگر به حسین(ع) برسی به خدا رسیده‌ای زیرا حسین(ع) فانی فی‌الله شد و در اوج فنای فی‌الله به مقام رضا رسید و به ساحت مقدسش عرضه داشت «الهی رضا برضاک».