به گزارش پایگاه خبری تحلیلی سفیرافلاک، در وصیت‌نامه شهید رضا امرایی آمده است: «خداوندا، چه بگویم و چه بنویسم. خدایا، از هیبت و شکوهت بگویم یا از رحمانیتت بنویسم یا از نعمت‌هایت یا از امدادهای غیبت بنویسم. پروردگارا، معبودا، هرجا می‌نگرم جلوه نورت را می‌‎بینم.

خدایا، حال که پای در پوتین کرده و از شهر و دیار خود هجرت نمودم به اراده خودم نبود، بلکه به لطف تو بود و می‌دانم این لطف جواب همان دعاهای دوستان بود که در حق من نمودند که مرا به خودم وامگذاری.

خدایا، حال که اسلحه‌ام را به‌دوش می‌گیرم و به‌سوی دشمنانت نشانه‌روی می‌‎کنم نه از خصم و کینه خود از این‌که دوستان و همه هم‌سنگرانم را به شهادت رساندند، بلکه به‌ خاطر قرآن و تداوم انقلاب اسلامی و اجرای فرمان امام زمانت و نائب او، امام خمینی (ره) است.

خدایا، نمی‌دانم از چه چیز خود صحبت کنم؟ از ایمان ناقصم، از افکار پریشانم و یا از جان بی‌‎ارزشم. خدایا، در مقابل این همه نعمت‌هایت چیزی ندارم که هدیه‌ات کنم. بالاترین چیزم جانم است. خدایا، آن‌ را با رضای کامل به هر نحوی که بخواهی هدیه‌ات می‌کنم. خدایا، از همین‌جا عرض می‌کنم برای کمک به فرزند عزیز فاطمه (س) آماده هستم.

ای حسین عزیز، درست است که در صحرای کربلا با تو نبودیم تا به یاری‌ات بشتابیم و از آن دشمنانی که تو و یاران باوفایت را مظلومانه به شهادت رساندند از آن‌ها انتقام بگیریم، اما امروز فرزند برومندت پرچم به زمین افتاده اسلام را برداشته و ندای «هل من ناصر ینصرنی» سر داده است و ما چون کوفیان نخواهیم بود که او را تنها بگذاریم.

ای حسین عزیز، اگر کوفیان تو را دعوت کردند ولی به عهد خود وفا نکردند و تو را تنها گذاشتند، ما فرزند عزیزت امام خمینی را که در فرودگاه ندا دادیم: «قلب ما باند فرودگاه تو است و گفتیم ما همه سرباز توایم خمینی»، تنها نخواهیم گذاشت و تا آخرین قطره خون، سر بیعت خود باقی خواهیم ماند.

در پایان خدایا تو را به خون پاک شهدای اسلام قسمت می‌دهم، شهادت دنیا و شفاعت آل‌محمد (ص) را در آخرت نصیبم گردان.

انتهای خبر/