به گزارش پایگاه خبری تحلیلی سفیرافلاک، فاطمه بیرانوند فعال رسانه‌ای نوشت: باتوجه‌به اینکه در پیک آنفلوانزا قرار داریم و اکثر مدارس کشور غیرحضوری شدند، مدارس لرستان همچنان دایر مانده‌اند. دانش‌آموزانی که ممکن است ناقل باشند، با علائم پنهان وارد کلاس‌ها می‌شوند و چرخه انتقال بیماری را تشدید می‌کنند. انگار مدیریت سلامت در لرستان به‌جای اقدام پیشگیرانه، بحران محور عمل می‌کند؛ بی‌توجهی به هشدارها و باز نگه‌داشتن مدارس موج بیماری را شدیدتر کرده و مدارس را به یکی از مراکز اصلی انتشار ویروس تبدیل کرده است.

باوجوداینکه بیماری به‌سرعت در حال گسترش است، هنوز خبری از غیرحضوری شدن مدارس نیست؛ گویی سلامت دانش‌آموزان اهمیتی ندارد و آمار روی کاغذ، معیار تصمیم‌گیری شده است؛ چرا که بیماری در فضای آموزشی می‌چرخد و همان جمله همیشگی تکرار می‌شود: آمار هنوز به حد غیرحضوری شدن مدارس نرسیده است.

حال سؤال این است: غیرحضوری شدن مدارس باید قبل از اوج بیماری باشد یا بعد از آن؟ چرا باید صبر کنیم تا گستره بیماری افزایش یابد و بعد غیرحضوری شدن مدارس اعلام شود؟ چرا از همان ابتدا مدارس غیرحضوری نمی‌شوند تا چرخه انتقال ویروس قطع شود و موج بعدی بیماری کنترل شود؟ این تأخیر تنها به گسترش بیماری کمک می‌کند.

وقتی بستر آموزش‌های غیرحضوری آماده و قابل‌دسترسی است، چرا اصرار بر برگزاری حضوری مدارس بوده؟ ادامه کلاس‌های حضوری در اوج موج بیماری، نه‌تنها سلامت دانش‌آموزان و خانواده‌ها را به خطر می‌اندازد، بلکه چرخه انتقال ویروس را تشدید می‌کند. این اصرار بی‌توجه به شرایط موجود، پرسش‌های جدی درباره اولویت‌های مدیریت آموزش و سلامت در استان را برمی‌انگیزد.

مدیریت سلامت یعنی پیشگیری، یعنی اقدام قبل از اینکه آمارها از کنترل خارج شوند، نه اینکه صبر کنیم تا بحران خودش را نشان دهد. ادامه حضور دانش‌آموزان در مدارس، چرخه انتقال بیماری را به‌شدت تقویت می‌کند. ویروس از دانش‌آموز به خانواده منتقل می‌شود، از خانواده به محیط کار و جامعه، و همین حلقه‌های کوچک، موج بعدی را شکل می‌دهند. همچنین این وضعیت، به پُر شدن تخت‌های بیمارستانی و فشار شدید بر مراکز درمانی منجر می‌شود.

تجربه بارها ثابت کرده است که علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد؛ غیرحضوری شدن به‌موقع مدارس و محدودکردن چرخه انتقال بیماری، تنها راه جلوگیری از بحرانی شدن اوضاع و کاهش فشار بر خانواده‌ها و مراکز درمانی است. با باز ماندن مدارس، عملاً زمینه افزایش ابتلا فراهم می‌شود.

وقتی نیمی از کلاس به بیماری مبتلا شدند، اعلام غیرحضوری شدن مدارس دیگر پیشگیری نیست و عملاً دردی را دوا نمی‌کند؛ این تأخیر به ویروس فرصت می‌دهد جامعه را درگیر کند، اعتماد مردم به هشدارهای بهداشتی را کاهش می‌دهد، فشار بر مراکز درمانی را سنگین‌تر می‌کند و خانواده‌ها را بیش‌ازپیش در معرض خطر قرار می‌دهد.

غیرحضوری شدن دیرهنگام مدارس تنها باعث افزایش مبتلایان نمی‌شود، بلکه نشان‌دهنده ضعف تصمیم‌گیری و کوتاهی در مدیریت سلامت است. وقتی مسئولان تا رسیدن بحران صبر می‌کنند و ویروس بی‌وقفه گسترش می‌یابد، چنین تصمیمات تأخیری، سلامت مردم را گروگان اعداد و ارقام کرده است.

راه درست و مسئولانه تنها یک چیز است، غیرحضوری شدن مدارس قبل از اوج‌گیری موج، نه واکنش بی‌اثر بعد از آن. هر روز تأخیر در تصمیم‌گیری یعنی فرصت بیشتر برای ویروس، فشار بالاتر بر درمانگاه‌ها و هزینه سنگین‌تر برای خانواده‌ها.