به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک»، شهید پرویز پرویزپور در تاریخ ۱۳۴۴/۰۵/۲۱ در میان خانواده‌ای مؤمن و متعهد در شهرستان خرمشهر دیده به جهان گشود. شهید تا سال دوم دبیرستان تحصیل کرد که با شروع جنگ تحمیلی از طریق بسیج دانش‌آموزی به جبهه اعزام شد و به‌عنوان مسئول اطلاعات در جبهه فعالیت داشت. تا اینکه در تاریخ ۱۳۶۶/۰۱/۲۶ براثر اصابت ترکش به پهلوی چپش در حین عملیات پدافندی فتح پنج در منطقه ماووت به درجهٔ رفیع شهادت نائل آمد.

وصیت‌نامه شهید:

بسم‌الله الرحمن الرحیم و به نستعین

الذین هاجرو و اخرجوا من دیارهم و او ذواقی سبیلی و قاتلو و قتلو الا کفرن عنهم سیاتهم

چرا از شهادت می‌ترسید مگر کودکی سراغ دارید که از پستان مادرش بترسد. امام حسین(ع) 

اکنون که وصیت‌نامه مرا به یاد خدا بازکرده‌اید و می‌خوانید می‌دانم چشمانتان اشک‌بار شده چون ذاتاً در نهاد هر خانواده‌ای‌ای موجود است که وقتی فردی از خانواده‌اش شهید و یا به مرگ عادی از دار فانی می‌رود در لحظه اول غمگین می‌شوند و سپس با صبر خداوندی استقامت می‌کنند. اینک که به یاد خدا به جبهه می‌روم نه برای انتقام بلکه به‌منظور احیای دینم و تداوم انقلابم و امنیت میهنم و خدا را به یاری می‌طلبم و از او می‌خواهم که هدایتم فرماید. به آن‌سو و آن را که خود صلاح داند در این موقعیت حساس که عاشورای حسین(ع) بار دیگر در ایران زنده شد و نشان داد حسین‌ها هنوز هستند تا حکومت الله را در سراسر جهان برقرار سازند به پیکار علیه کفر ادامه می‌دهند. آری به میدانی قدم نهاده‌ام که نتیجه‌اش از قبل برایم روشن و باایمان کامل پیکار می‌کنم. چون اگر در این میدان کشته شدم و به مقام والا دست یافته و در راه حسین(ع) رفته‌ام و اگر زنده ماندم شاهد پیروزی بزرگی که همان پیروزی مسلمین بر کفر است خواهم بود. بار خدایا تو آگاهی که تلاش و پیکار ما نه ازآن‌جهت است که به پایگاه قدرتی برسیم و یا چیزی از کالای بی‌ارج دنیا را به جنگ آوریم بلکه به آن جهت است که نشانه و پرچم‌های دین تو را برافرازیم و در شهرهای تو شایستگی را هدیه آوریم تا بندگان ستم دیده تو امان یا بند و ستمگران به کیفر خویش برسند.

در زندگی‌ام خدمت چشمگیری برای اسلام انجام نداده‌ام شاید با شهادتم خدمتی به اسلام کرده باشم و چون بنده این آیه شریفه را دیدم که می‌فرماید لن تنالوا البر ینفقوا مما تحبون دوست می‌دارید جانتان را انفاق کنید؟

و این بود که اسلام را بالاتر از جان ناچیز خود دیدم؛ و در این موقعیت زمانی کشورمان عازم نبرد با کفر شدم تا اینکه این درخت جوان انقلاب اسلامی را بارورتر سازم و حالا می‌فهمم لذت شهید شدن را که چه عشقی در ما به وجود می‌آورد. هرچند بنده لیاقت آن را ندارم؛ شهید باید حسین(ع) باشد یعنی از قلب و روحش از آن خدا باشد و برای او تفکر کند، درود برخطی که از چشمه جوشان اسلام سرچشمه می‌گیرد، خط امام(ره) خطی که مبارزه با هرچه شرک را در انحصار خود دارد و خطی که به اثبات رسانید که تنها امید مستضعفین جهان و حرکت‌های اسلامی است و تنها این خط است که می‌تواند قدس این قلوب محرومان جهان اسلام را نجات دهد.

به همه هم‌وطنانم و به همه دوستانم است سفارش را دارم که مبادا امام عزیزمان را تنها بگذارید.

سخنی چند با اهل خانواده؛ مادرم سلام حلالم کن  

کوه باش و چون کوه استقامت کن لحظه‌ای از یاد و نام خدا غافل مباش در راه دین بکوش که هرچه بکوشی باز هم کم است، در این برهه از زمان برای فرزندتان آرزوی پیوستن به علی‌اکبر حسین(ع) را داشته باشید و بر خود ببالید که امانت خداوند را به خود خدا برگردانید، در دنیا به هیچ‌چیز دل نبستم و نخواهم بست اگر زنده ماندم همیشه یک‌راه را انتخاب خواهم کرد و همچنان که انتخاب کردم و آن را راه الله، شهادت، ایمان، یکتاپرستی است. مادر مهربانم مهربان‌تر از آنکه بخواهم مطلب درباره‌ات بنویسم.

پدر جان سلام حلالم کن  

همان‌طور که بهتر از بنده می‌دانی اسلام از پدر در اجتماع بهترین تربیت و اخلاق فرزند را خواسته است تا بهترین نمونه‌های اسلامی باشند و البته بنده تا حد مجاهدت نتوانستم پیش بروم ولی کاری کرده‌ام که مایه خوشحالی و روسپیدی شما می‌باشد؛ بنابراین در تربیت فرزند دین خود را ادا کرده‌اید اما در این برهه از زمان برای فرزندتان آرزوی پیوستن به علی‌اکبر حسین(ع) را داشته باشید و درود بر شما باد که چون ابراهیم فرزند خویش را به‌فرمان خدای بزرگ به قربانگاه فرستادید. بدان و آگاه باش که اسماعیلت هرگز از فرمان باری‌تعالی سر باز نمی‌زند و مرگ در راه خدا را جز سعادت نمی‌داند و زندگی را جز جهاد در راه عقیده درست نمی‌داند و شهادت را جز بهترین نعمت‌های خداوندی می‌داند.

انتهای خبر/