به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک»، فرصت طلایی کسب سهمیه المپیک پاریس برای بوکسورهای ایرانی از دست رفت. همه آنچه می‌توان به‌صورت خلاصه از حضور شش بوکسور ایرانی در رقابت‌های قهرمانی جهان کسب سهمیه المپیک در ایتالیا عنوان کرد. مسابقاتی که علاوه ‌بر سه مدال‌آور هر وزن، نفر چهارم نیز مسافر المپیک ۲۰۲۴ می‌شد.

فدراسیون بوکس که مدتی است توسط فردی از دل همین خانواده و قهرمان و المپیک این رشته اداره می‌شود نه‌تنها به موفقیتی درخشان دست پیدا نکرده بلکه در حفظ شرایط نسبتاً قابل‌قبول گذشته نیز ناکام مانده است.

فرصت‌های کسب سهمیه المپیک از بازی‌های آسیایی هانگژو گرفته تا همین رقابت‌های جهانی ایتالیا به ویترینی برای ناکامی بوکسورهای ایرانی تبدیل شد. بوکسورهای که با تمام توان خود می‌جنگند ولی فاقد تکنیک و دانش روز دنیا هستند. توانایی که فدراسیون بوکس می‌تواند به‌عنوان متولی این رشته با جذب کادر فنی توانمند، اعزام و تمرین و اردوهای اثرگذار به بوکسورها ببخشد.

در جذب فونتانا سرمربی خارجی بوکس نیز اگرچه انتقاداتی وارد است که کارنامه خوب وی به گذشته‌های دور برمی‌گردد اما این تصمیم را می‌توان نسبت به انتخاب مربیان پرحاشیه داخلی معقول‌تر دانست. اگرچه حسینی نیز راه روسای قبلی را تکرار کرده است، دوباره برخی نام‌های تکراری در کنار مربی خارجی دیده می‌شوند و عملاً به نظر نمی‌رسد سرمربی خارجی اختیار تام برای حتی انتخاب دستیاران خود داشته باشد.

ذکر چند نکته در مسابقات جهانی کسب سهمیه المپیک ضروری است. درحالی‌که همواره شرکت در رقابت‌های قهرمانی کشور ملاک انتخاب و اعزام ملی پوشان به رقابت‌های بین‌المللی عنوان می‌شود در همین مسابقات بوکسوری مثل شه بخش بدون حضور در رقابت‌های قهرمانی کشور به این مسابقات اعزام شد.

در اینکه شه بخش بوکسور باتجربه و موفق است شکی نیست ولی آیا قانون نباید برای همه یکسان رعایت شود و آیا درحالی‌که علی‌اصغر افشاری در وزن ۵۷ کیلوگرم قهرمان کشور شد، اعزام شه بخش به رقابت‌های قهرمانی جهان مصداق بارز بازیکن‌سالاری نیست؟ کما اینکه مثل همیشه علت این غیبت تحت عنوان «به دلایل موجه» عنوان می‌شود ولی کیست که از تاریخچه تکراری غیبت در چنین رقابت‌هایی توسط بوکسورهای مدال‌آور و کوتاه آمدن فدراسیون در ادوار مختلف بی‌خبر باشد. تصمیمی که به‌ویژه از سوی رئیسی که خود دوران ورزشکاری را پشت سر گذاشته است قابل‌پذیرش نیست.

در وزن ۹۲ کیلوگرم هم درحالی‌که حسین دانشور قهرمان شده بود به علت ناک اوت در رقابت‌های بلغارستان شانس حضور در رقابت‌های جهانی را از دست داد و پوریا امیری جایگزینش شد.

نکته مهم بعدی نحوه انتخاب کادر فنی برای اعزام به رقابت‌های بین‌المللی است، موضوعی که حسینی باید در آن تجدیدنظر اساسی کند. سفر ملی، تور تفریحی نیست که دوستان آقای رئیس شانس بیشتری برای اعزام داشته باشند، برخی اسامی سالیان سال از دوران ناطق نوری تا حسین ثوری و حالا در فدراسیون حسینی پای ثابت اعزام بوده‌اند و به‌نوعی برخی تماشاگر همیشگی ناکامی‌های بین‌المللی بوکس هستند اما بلیط اعزام، اولین نفر در جیب آن‌هاست.

آیا بهتر نبود به‌جای اعزام دو مربی که هیچ‌یک از شش بوکسور تیم ملی شاگرد آن‌ها نبوده‌اند مربیان شخصی بوکسورهای ملی‌پوش در کنار تیم بودند. آیا حتی بهتر نبود به‌جای اعزام یکی از دو مربی، یک مترجم برای سرمربی خارجی اعزام می‌شد تا راهنمای تکنیکی خود را به‌صورت کامل به بوکسورها انتقال دهد؟

آنچه بدیهی است این فرصت طلایی بنا به هر دلیلی از دست رفت و تنها یک فرصت کسب سهمیه دیگر در خردادماه به میزبانی تایلند باقی است؛ فرصتی که بوکس ایران محکوم‌به بهره بردن از آن برای کسب سهمیه المپیک است.

ترکیب تیم شش نفره ایران و نتایج آن‌ها در رقابت‌های جهانی ایتالیا عبارت بود از:

وزن ۵۷ کیلوگرم: دانیال شه‌بخش (پیروزی مقابل نماینده ونزوئلا و شکست مقابل بوکسور ترکمنستان و حذف از رقابت‌ها)

وزن ۶۳.۵ کیلوگرم: علی حبیبی‌نژاد (پیروزی مقابل نماینده اتیوپی و بریتانیا و شکست مقابل بوکسور ژاپنی و حذف از رقابت‌ها)

وزن ۷۱ کیلوگرم: مسلم مقصودی (پیروزی مقابل نماینده فلسطین و ترینیدادوتوباگو و شکست مقابل نماینده آمریکا و حذف از رقابت‌ها)

وزن ۸۰ کیلوگرم: میثم قشلاقی (پیروزی مقابل بوکسور هند و مکزیک و شکست مقابل بوکسور هلندی و حذف از رقابت‌ها)

وزن ۹۲ کیلوگرم: پوریا امیری (شکست مقابل نماینده فیلیپین و حذف از رقابت‌ها)

وزن ۹۲+ کیلوگرم: ایمان رمضان‌پور (قرعه استراحت و پیروزی مقابل نماینده جزایر سیشل و شکست مقابل نماینده فرانسه و حذف از رقابت‌ها)

انتهای خبر/

منبع: مهر