به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک» به نقل از شبکه اطلاع‌رسانی راه دانا، در فدراسیون والیبال بازی دوباره آغاز شده. یک خیمه‌شب‌بازی بی‌حاصل که هیچ عایدی ندارد و هیچ تماشاگری را راضی نمی‌کند. نمایشی تکراری که حداقل در دو اکران قبلی نتیجه‌ای تلخ و بد داشت و همه را غمگین و افسرده کرد. نمایش نخست در استحاله بی‌موقع فدراسیون در استخدام مربی ایرانی با تمسک به انگاره‌های فرامتنی که به یک ناکامی تمام‌عیار منجر شد و اکران دوم که یک مربی بی‌نام‌ونشان و درجه سه را به والیبال ایران قالب کرد که نتیجه‌اش ۱۳ باخت پی‌درپی و حضور کمتر از دو ماه روی نیمکت ایران بود. یک ناکامی بزرگ که فدراسیون والیبال را بر آن داشت برای برون‌رفت از اوضاع بغرنج فعلی دوباره به دنبال نسخه امتحان پس داده‌شده جذب مربی خارجی بزرگ برود.

فدراسیون والیبال در آن مقطع پروژه استخدام مربی خارجی را به بعد از المپیک موکول کرد؛ با این استدلال که سرمربیان خارجی درجه جملگی تحت قرارداد با تیم‌های المپیکی هستند و بعد از پایان المپیک و پایان قرارداد فرصت مناسبی است که والیبال ایران یک گزینه مطلوب را شکار کند. بااین‌وجود این وعده همانند زدن یک سنگ بزرگ است؛ سنگ بزرگی که نه‌تنها والیبال بلکه ورزش ایران توانایی نواختن آن را ندارد! مربیان خارجی درجه‌یک در هر رشته‌ای از والیبال گرفته تا فوتبال و بسکتبال قیمتی میلیون دلاری دارند که ورزش ایران در شرایط نابسامان اقتصادی فعلی از پس پرداخت آن بر نمی‌آید. نکته تلخ اینکه حتی اگر با مصیبت بتوانیم دستمزد آن‌ها را پرداخت کنیم، بسیاری از آن‌ها حاضر به حضور در ایران نیستند و ترجیح می‌دهند در یک فضای آرام‌تر حتی با دستمزد کمتر کار کنند.

از همین رو فدراسیون چاره‌ای ندارد به‌جز اینکه به گزینه‌های دم‌دستی و درجه دو بسنده کند. گزینه‌هایی که از سوی دلالان به فدراسیون معرفی می‌شوند و عجیب اینکه یکی از یکی بدترند! دلالانی که همانند رویه مرسوم در فوتبال به والیبال هم رخنه کرده و به تنها چیزی که فکر می‌کنند، درصد و پورسانت خودشان است. در این میان مربی هر چه گمنام‌تر و بی‌رزومه‌تر، فشار و پرزنت برای قالب کردن آن بیشتر می‌شود. آش به حدی شور شده که برای یک مربی بازنده که تحت قرارداد با یک تیم دیگر است و حتی به المپیک هم راه نیافته، به فدراسیون پیشنهاد داده‌اند که با مربی فوق قرارداد امضاء کند و آقای مربی به شکل کنترل راه دور اوضاع را زیر نظر داشته باشد!

در چنین بازار مکاره و مسمومی با توجه به شرایط فدراسیون والیبال بدیهی است که نمی‌توان انتظار جذب یک مربی درجه‌یک و طراز اول را داشت و باید به نام‌های بدون رزومه و بی‌کیفیت درجه‌دو و سه اکتفا کرد. آن‌هایی که نبودشان بهتر از حضورشان است و نه‌تنها چیزی ندارند که به والیبال ایران اضافه کنند، بلکه شرایط را بدتر از بد خواهند کرد. فراموش نکنیم که هدف و استراتژی فدراسیون والیبال برای جذب مربی خارجی برون‌رفت از بن‌بست و باتلاق فعلی است و این مهم با مربی درجه‌دو میسر نخواهد شد و تنها اوضاع را ازآنچه هست، بدتر می‌کند.

به نظر می‌رسد در شرایط فعلی عاقلانه‌ترین کار برای فدراسیون والیبال سپردن نیمکت تیم ملی به یک چهره معتمد و امتحان پس داده باشد که حداقل می‌توان با او به سقوط فکر نکرد. فردی که والیبال ایران را به‌خوبی می‌شناسد، سال‌های سال در کادر فنی تیم‌های ملی در کنار مربیان خارجی مطرح کارکرده، گوشت و پوست‌ و استخوانش با والیبال ایران ممزوج شده، بازیکنان تیم ملی و البته لیگی را کامل می‌شناسد و البته در اداره و مدیریت تیم که به نظر مهم‌ترین نیاز این تیم از هم‌گسیخته است، توانایی دارد.

پیمان اکبری مربی کهنه‌کار ایران در شرایط فعلی می‌تواند بهترین گزینه باشد. فراموش نکنیم که اکبری در هفته سوم لیگ ملت‌ها و بعد از برکنار پائز در سخت‌ترین هفته لیگ ملت‌ها تیم ملی داغان و بی‌روحیه ایران را به‌خوبی جمع کرد تا آن تیم ورشکسته و درهم‌شکسته بعد از ۱۳ باخت متوالی رنگ برد را ببیند و برابر دو قدرت بزرگ جام یعنی آمریکا و هلند به پیروزی برسد. اکبری البته که در لیگ هم رزومه قابل‌اعتنایی دارد و سال‌ها در مکتب مربیان بزرگ والیبال که به ایران آمده‌اند، تلمذ کرده. با جمع‌بندی همه این برگ خریدها می‌توان به او اعتماد کرد و از آینده تا حدودی مطمئن بود. اگر قرار به جذب مربی درجه‌ دو خارجی باشد، اکبری قطعاً گزینه بهتر و انتخاب معقول‌تری است. سرگشتگی در میان مربیان درجه‌دو والیبال هیچ عایدی ندارد. والیبال ایران تا به امروز هم فرصت را ازدست‌داده؛ پس این بازی خیمه‌شب‌بازی را پایان دهید و به مردی اعتماد کنید که می‌شود به او اعتماد کرد.

انتهای خبر/