به گزارش گروه چندرسانه‌ای پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک»، عصر امروز، کوهدشت حال‌وهوای دیگری داشت؛ خیابان‌ها آرام‌آرام پُر می‌شد از مردمی که آمده بودند تا بر دستانشان ستاره‌ای گمنام را بدرقه کنند. باد ملایمی پرچم‌های سیاه و سرخ را در هم می‌دوخت و عطر اسپند، فضای خیابان‌های منتهی به محل تشییع را آکنده کرده بود.

از دور، تابوت پیچیده در پرچم سه‌رنگ ایران روی دستان مردم چون چراغی روشن در میان موج جمعیت حرکت می‌کرد. چهره‌ها بغض‌زده، چشم‌ها خیس و دل‌ها پر از روایت‌هایی نانوشته بود؛ روایتی از جوانی که نامش در خاک مانده اما یادش در دل‌ها سبز است.

مادران دست کودکانشان را محکم گرفته بودند و آرام در گوششان نجوا می‌کردند: «برای این‌هاست که امروز ما در امنیتیم.» پیرمردی با عصا کنار خیابان ایستاده بود، دست بر سینه و چشمانش ثابت مانده بر تابوت. گویی سال‌ها انتظار امروز را می‌کشید.

صدای «صلوات» در فضا می‌پیچید و با هر زمزمه، اشک‌های تازه‌ای از گونه‌ها جاری می‌شد. نوجوانانی با لباس بسیجی پرچم‌های کوچک در دست داشتند و دختران کوچک گل‌هایی سفید بر مسیر تابوت می‌ریختند.

دوربین‌ها لحظه‌به‌لحظه این بدرقه باشکوه را ثبت می‌کردند؛ تابوتی که با شانه‌های مردم بالا می‌رفت، دستانی که به احترام بر سینه می‌نشست، نگاه‌هایی که از تابوت جدا نمی‌شد.

کوهدشت امروز آرام نبود؛ اما این بی‌قراری، رنگ غربت نداشت. شبیه آغوش بود؛ آغوشی برای مهمانی که سال‌ها از سفر بازنگشته بود.