به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک»، نخستین همایش ملی «قند پارسی» امروز با حضور محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، فرشاد مهدی‌پور، معاون اطلاع‌رسانی و تبلیغات، عباس محمدیان، مدیرکل دفتر تبلیغات و اطلاع‌رسانی و محمدجواد محمدزاده، معاون اسبق مطبوعاتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و پژوهشگر حوزه ادبیات فارسی در تالار رودکی برگزار شد.

محمدجعفر محمدزاده پژوهشگر حوزه ادبیات فارسی هرروز را، روز فردوسی عنوان کرد و گفت: اگر شاهنامه نبود ما زنده نبودیم و ایران نیز با شاهنامه زنده خواهد بود. برخی از افراد اظهار می‌کنند این‌همه همایش و جلسه برای زبان فارسی لازم نیست و زبان یک جریان سال است و مسیر و راه خودش را می‌رود؛ اما چنین نیست و زبان مانند یک موجود زنده نیاز به مراقبت دارد و اگر مراقبت نکنیم خواهد مرد.

وی افزود: ما زبانی به اسم «سُغدی» داشتیم که آخرین نفری که در کشور به این زبان صحبت می‌کرد، مرحوم دکتر محمدجواد قریب بود. در حال حاضر در هیچ جای ایران فرهنگی این زبان را نمی‌شناسند و خوشبختانه ایشان چند کتاب درباره این زبان برای ما به یادگار گذاشته‌اند. حال چه چیزی باعث شده است که این زبان به یادگار بماند؟

محمدزاده ادامه داد: ما ابتدا باید زبان فارسی را بشناسیم تا دوستش داشته باشیم. به تعبیر نادر ابراهیمی اگر ایران را خوب بشناسیم، خوب هم دوستش خواهیم داشت؛ چراکه زبان فارسی عضو جدایی‌ناپذیر ایران است. ارزش‌های زبان فارسی چیست؟ نکته اول اینکه این زبان درون‌زاست و قوت و قدرت درون‌زایی دارد و می‌تواند در طول تاریخ نیازهای خود را برآورده کند. این امر به خاطر ویژگی‌های آن است؛ ابتدا به ویژگی ترکیب‌پذیری می‌پردازیم؛ یعنی با ۲ اسم و ۳ اسم می‌توان اسم‌های جدیدی ساخت. گل و خانه وقتی به هم پیوند می‌خورد، گلخانه را تشکیل می‌دهند که نه خانه است، نه گل.

این پژوهشگر حوزه زبان فارسی افزود: ما در زبان فارسی با پیشوند، میان‌وند و پسوند می‌توانیم کلی واژه بسازیم. امروزه دانش‌‌آموزان، متن‌هایی را که هزاروچند صدسال پیش نوشته‌شده، می‌توانند بخوانند. این در حالی است که انگلیسی‌ها امروزه نمی‌توانند زبان شکسپیر را بخوانند. ویژگی دیگر زبان فارسی، زیبایی و خوش‌آوایی زبان است. هیچ زبانی آن‌قدر رابطه بین زبان و موسیقی ندارد.

وی درباره ویژگی دیگر زبان فارسی گفت: مراحل تکمیل و اوج زبان فارسی در هزاروچند صدسال پیش طی شده است و ما ازاین‌جهت هزار و ۲۰۰ سال جلوتر هستیم. نکته حائز اهمیت دیگر این است که ازنظر کمی و کیفی هیچ زبانی به‌اندازه زبان فارسی نیست که محتوای ماندگاری درونش تولیدشده باشد. از صائب تبریزی، تاریخ بیهقی و جتی شاعران هندی، متونی به‌اندازه کافی باقی‌مانده است که نیاز ما را ازنظر کمی و کیفی برطرف می‌کند. کمتر زبانی پیدا می‌شود که حرفی برای تمام جهان داشته باشد.

محمدزاده در پاسخ به شبهه‌ای که می‌گوید: «ارزش تاریخی این زبان برای ما چیست؟» عنوان کرد: زبان فارسی طول و عرض تاریخ ما را به هم وصل کرده است. طول تاریخ یعنی امروز ما تا هزار و ۲۰۰ سال پیش به هم گره‌خورده‌ایم و از آن موقع تا الآن کتاب‌های مختلف تاریخ ما را نوشته‌اند و اگر این کتاب‌ها نبودند ما چیزی از تاریخ خود نمی‌دانستیم.

این پژوهشگر حوزه زبان فارسی به پرسش «نقش هویتی این زبان چیست؟» این‌طور پاسخ داد: ما برای اینکه بفهمیم یک ملت دارای فکر و اندیشه بوده‌اند یا نه باید به فکر آن‌ها مراجعه کنیم؛ اما این امر به‌خودی‌خود، شدنی نیست. باید به زبان آن‌ها مراجعه کنیم. مردم ایران قبل از اسلام دارای فکر بودند.

وی با ذکر اینکه هویت یا فرهنگ است یا تمدن، پاسخ پرسش «زبان فارسی‌زبان ملی است یا نه؟» را این‌طور داد: ملت مجموعه‌ای از مردم با جغرافیای مختلف هستند که دورهم جمع شده‌اند. همه مردم ایران با زبان فارسی باهم ارتباط برقرار می‌کنند، پس زبان مثل رسانه و تیم ملی، ملی است. هر چیزی که عنوان ملی می‌گیرد، برای همه مردم است. همیشه زبان و خط باهم هستند. در ترکیه باوجوداینکه فقط یکی از زبان‌هایش ۱۳ میلیون گویش دارد، همچنین زبان‌های دیگر محلی هم دارند، اما در قانون اساسی آن‌ها فقط ترکی استانبولی ذکرشده است.

محمدزاده سؤال «زبان فارسی نقطه جبر حاکمان بوده است یا نه؟» را طرح کرده و به آن پاسخ داد: می‌گویند از ۱۴۰۰ سال پیش تا الآن حاکمان ایران، عرب یا ترک‌تبار بودند و اگر بنابر جبر بود که مردم ایران حالا فارسی صحبت نمی‌کردند. این‌یک سؤال خنده‌دار است.

انتهای خبر/

منبع: فارس