در بازدید خبرنگار سفیرافلاک از این مدرسه و طبق تصاویر ثبت‌شده، در بخش شرقی و حیاط پشتی، فرونشست شدید زمین کاملاً مشهود است. موزاییک‌های کنار دیوار شکسته و حفره‌ای عمیق در جوار دیوار اصلی ساختمان ایجاد شده؛ جایی که چندی پیش یکی از دانش‌آموزان درون آن سقوط کرد و تنها با دخالت به‌موقع معلمان نجات یافت.

نشست زمین که از حدود سه سال پیش آغاز شده، اکنون تا زیر کلاس‌ها نیز گسترش یافته است. فشار ناشی از وزن ساختمان دوطبقه بر زمین سست، موجب شده برخی درها بسته نشوند و دیوارهای پشتی دچار ترک‌های عمیق شوند. با وجود نامه‌نگاری‌های مکرر به سازمان نوسازی مدارس و آموزش‌وپرورش، تاکنون اقدام مؤثری برای رفع این خطر صورت نگرفته است.

باقر سوری، مدیر سابق مدرسه توحید در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی سفیرافلاک، اظهار داشت: در سه سالی که مدیریت مدرسه را بر عهده داشتم، بارها موضوع را گزارش و مکاتبات رسمی انجام دادم. هر بار قول پیگیری دادند، اما هیچ اقدام عملی صورت نگرفت. دانش‌آموزان ما در مقطع ابتدایی هستند و تحرک زیادی دارند. نشست زمین در بخشی از حیاط و مجاورت کلاس‌ها، خطر را چند برابر کرده است.

وی افزود: هر سال بر شدت نشست و ترک دیوارها افزوده می‌شد و هر لحظه احتمال ریزش ساختمان وجود داشت. در نهایت، به دلیل احساس مسئولیت نسبت به جان دانش‌آموزان، از ادامه فعالیت در این شرایط انصراف دادم.

یوسف سوری، مدیر فعلی مدرسه نیز با ابراز نگرانی از وضعیت موجود گفت: از مهرماه ۱۴۰۴ مدیریت مدرسه را بر عهده گرفته‌ام. از همان روزهای نخست، متوجه خطر شدم و مکاتبات متعددی با اداره آموزش‌وپرورش انجام دادم. مسیر عبور آب در بخش شرقی و پشتی مدرسه به‌صورت غیراصولی و بدون نظر کارشناسان در زمان ساخت حفر شده است. این آبراه، دقیقاً از محل نشست زمین عبور می‌کند و باعث تخلیه خاک زیر کلاس‌ها شده است.

وی عنوان کرد: چندی پیش گروهی از کارشناسان اداره نوسازی مدارس از محل بازدید کردند، اما بدون بررسی دقیق، علت نشست را مسئله‌ای غیرمرتبط عنوان کردند. واقعیت این است که عمق نشست و ترک‌ها نشان‌دهنده خطر جدی است و هر لحظه احتمال فرو‌ریزش ساختمان وجود دارد. جان ۳۰۰ دانش‌آموز در معرض خطر است و باید قبل از وقوع حادثه، اقدامی فوری انجام شود.

مدرسه توحید رومشکان امروز فقط یک بنای آموزشی نیست؛ نمادی از بی‌توجهی، فرسودگی زیرساخت‌ها و نبود کار کارشناسی در ساخت‌وسازهای آموزشی است. در حالی‌که والدین و مدیران سه سال است هشدار می‌دهند، هنوز اقدام مؤثری از سوی نهادهای مسئول انجام نشده است.

هر ترک بر دیوار این مدرسه، هشدار یک فاجعه است؛ فاجعه‌ای که اگر رخ دهد، هیچ توجیهی نمی‌تواند پاسخگو باشد. اکنون زمان اقدام است، نه وعده. پیش از آن‌که نام «توحید» در فهرست حوادث تلخ مدارس ایران ثبت شود، باید صدای ۳۰۰ کودک شنیده شود؛ کودکانی که تنها خواسته‌شان، آموختن در امنیت است، نه درس‌خواندن زیر سایه ترس.

انتهای خبر/