به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیرافلاک»، ما از غدیر خط اصیل اسلام ناب محمدی و از عاشورا وفای به عهد و جهاد تا پای شهادت و از نهضت انتظار امید به آینده تاریخ را گرفته‌ایم. ما از اربعین اجتماع بزرگ جهان بشریت با موتور محرکه حُبُ الحُسین دریافت کرده‌ایم. ما شعار حُبُ الحُسین یَجمَعُنا را با رگ و پوست خود چشیده‌ایم. ما با نگاه به کُلُّ یَومٍ عاشورا وَ کُلُّ أرضٍ کَربَلا، احساس حضور می‌کنیم. انگار در رکاب اباعبدالله الحسین هم گام با حضرت عباس، برویر، عابس، زهیر، حبیب و… چکاچک شمشیر خود را می‌شنویم.

 ما برای شهادت خود شدیداً متأثریم، البته نه به خاطر مرگ خود بلکه به خاطر تنهایی حسین. ما بر سر دوراهی افسوس ماندن و حسرت رفتن قرار گرفته‌ایم. افسوس ازین جهت که ای‌کاش می‌ماندیم و می‌توانستیم لبان خشکیده اهل حرم را سیراب و حسین را تنها نمی‌گذاشتیم؛ و حسرت ازاین‌جهت که دستمان به شریعه‌ی فرات نمی‌رسد و ماندنمان هم به حال حسین کمکی نمی‌کند. ما خوشحالیم که آرزوی (لَیتَنی کُنتُ مَعَک) ما برآورده شده است و در رکاب حسین(ع) می‌جنگیم و نفس می‌کشیم. ما خوشحالیم که مسلم زمان را تنها نگذاشته‌ و او را به دارالاماره‌ی عبیدالله بن زیاد نسپرده‌ایم؛ و شاهد پرت شدن مسلم و هانی از بالای دارالاماره نبوده‌ایم. ما هزار و چهارصد سال است که لعن و نفرین خود را نثار کسانی می‌کنیم که میهمان خود را در خود کوفه و بیرون از کوفه در کربلا به شهادت رساندند و الآن که دشمن صهیونیستی مهمان عزیز ما شهید هنیه را در خانه ما به شهادت رسانده است، درسی به او خواهیم داد که تا ابد کسی فکر مهمان کشی را در مخیله خود نپروراند. امتی که هزار و چهارصد سال است به خاطر مهمان کشی اشک ریخته است الآن فریاد انتقام را سر داده است.

 ما خوشحالیم که در جنگ و جهاد کوتاهی نکرده و حسین را به مسلخ بی‌بصیرتی خود واگذار نکرده و مانند سلیمان بن صرد خزاعی جزء توابین نیستیم. ما خوشحالیم که مانند کیان نیستیم که با از دست دادن زن و بچه توسط حرمله خط بطلان بر کارنامه حسین خواهی خود بکشیم. ما خوشحالیم که نمی‌خواهیم از نمد خون‌خواهی حسین کلاهی برای خودساخته و به نوا و نواله‌ای برسیم. ما خوشحالیم که هم‌زمان با دنبال کردن خط شهادت خط حفظ خون شهدا را در دستور کار جهادی خود قرار داده‌ایم. الگوی ما حضرت عباس است که در کنار علقمه باوجود در اختیار داشتن آب، تشنگی را اختیار و با لب خشک و ترکیده با زیبایی تمام زیبایی‌ها، جان را به جان آفرین تقدیم کرد. الگوی ما حبیب بن مظاهر است که با کهولت سن با شوق شهادت مثل یک جوان فوق‌العاده توانمند جنگید و حماسه‌ای فراموش‌نشدنی را بر جریده تاریخ خلق کرد و حماسه هاشم مرقال در جنگ صفین را تداعی کرد و مثل اویس قرنی که در سن ۹۰ سالگی شربت شهادت نوشید به آرزوی دیرینه‌اش رسید. الگوی ما سعید بن عبدالله است که در ظهر عاشورا سینه خود را سپر بلای حسین کرد تا تیرها بر بدن او اصابت و آسیبی به آن حضرت نرسد و نماز جماعت را اقامه کنند تا به دنیا بفهماند که ما برای اقامه نماز قیام کرده‌ایم. الگوی ما آن کودک نورسته است که به زیبایی در مصاف دشمن در روز عاشورا خود را معرفی کرد که هنوز ندای آسمانی او که فرمود:« امیری حسین و نعم الامیر» حسین امیر من است و من بهترین امیر را دارم در آسمان طنین‌انداز است. این کودک، مرشد آن پیر راه رفته شد که آخرین حرفش این بود که امیر من سید علی است و من بهترین امیر را دارم (آیت‌الله خزعلی). الگوی ما بریر است که در روز عاشورا مرگ را به سخره گرفت و مردانه مرگ را می‌راند. به‌طوری‌که جهادگر عارف ما بارها و بارها درصحنه‌های خوف و خطر به مرگ لبخند زد و در دهلاویه معرکه رقص و پای‌کوبی مرگ را برپا کرد. الگوی ما حضرت قاسم است که مرگ را از عسل شیرین‌تر تلقی کرد به‌طوری‌که رهبر سیزده‌ساله ما با طیب خاطر به استقبال مرگ رفت و پیر خمین را به اعجاب واداشت؛ و به‌طورکلی الگوی ما شهید حاج قاسم شد که مغز نظامی او تمام مغزهای نظامی ناتو و نوچه‌های داعشی آن‌ها را از کار انداخت؛ و الآن بعد از شهادت هنیه موج توفنده‌ای که یک نمونه‌اش طوفان الاقصی است دارد مثل یک سیل بنیان‌کن طومار نحس این زباله‌ها را به دره نیستی پرت می‌کند. ما وارث خون خداییم. ما وارث خون شهدای بدر، احد، خندق، خیبر، جمل، صفین، نهروان، فتح‌المبین، بیت‌المقدس، طوفان الاقصی و… هستیم. ما وارث خون شهدایی هستیم که هدفی جز دفاع از قرآن و ارزش‌های الهی نداشتند. ما وارث خون شهدایی هستیم که خونشان به خاطر آمدن صاحب ریخته شد؛ و ما…

یادداشت از محمدکرم ساعد پور

انتهای خبر/