به گزارش پایگاه خبری تحلیلی سفیرافلاک، در وصیتنامه شهید علی داوودی آمده است: به نام خداوند بخشنده مهربان و لایزال، آفتاب عمر چه زود غروب می‌کند آنگاه که تقدیر اینچنین باشد و خداوند خواهد که انسان دنیا را وداع گفته و اما چه زیباست که این تقدیر به لطافت قلب مهربان مادر باشد که فرزند دلبندش را در آغوش گیرد و این تناسب میسر نباشد مگر با شهادت در راه الله و مکتب و وطن، کاش تقدیرم اینچنین باشد، مرگ با افتخار را که بارها به آن نزدیک شده‌ام ولی نصیبم نشد.

شاید لایق شهید شدن نیستم زیرا که شهید مقامی بالا و والا دارد و من بنده‌ای گنهکار و خوارم، اینک که با یاد خدا به جبهه می‌روم، نه برای انتقام بلکه برای احیاء دینم و تداوم انقلابم و امنیت میهنم، پای در چکمه می‌کنم و خدا را به یاری می‌طلبم و از او می‌خواهم که هدایتم کند و به آن سو و به آن راه که خود صلاح می‌داند، هر قدم که برمی‌دارم و هر گلوله که شلیک می‌کنم و قلب دشمن را هدفش می‌سازم به یاد خدا باشم، و به یاد خدا هر گلوله‌ای که به تنم خورد با یاد خدا تحمل کنم، دردش را و زجرش را، که شیرین‌تر از عسل است.

سخنی با پدرم؛ پدرم تو برایم زحمات بسیاری کشیدی، به تو علاقه دارم و با نهایت احساسی که یک فرزند به پدرش دارد به تو عشق می‌ورزم، پدرم اگرچه نتوانستم زحمات و تلاش‌هایی که برایم انجام دادی را جبران کنم،‌ ولی پدرم افتخار کن، که ابراهیم‌وار اسماعیلت را به قربانگاه فرستاده‌ای و افتخار کن و بدان فرزندت همان راهی را رفت که تو می‌خواستی، پدرم مرا ببخش که فرزند خوبی برایت نبودم.

و اما تو مادرم؛ مادر که دل شیر داری و می‌دانم که از شهادت من غمگین خواهی شد ولی ناراحت نخواهی بود چرا که آگاه و هوشیاری، همچون زهرا(س) و زینب (س) در برابر شهادت من و فدا شدن من در راه اسلام و مردم، و خوشحال خواهی بود.

مادرم آرزویم بود که راضی‌ات نگه‌دارم و از من رضایت داشته باشی که بی‌نهایت به دعایت نیازمندم و مادرم امیدوارم که مرا ببخشی و شیرت را بر من حلال کنی، چون راضی بودن مادر از فرزند،خود رضایت خداوند است.

و شما برادرانم؛ دست از اسلام و امام برندارید، با قرآن و امام باشید و بدانید که سعادت در راه اسلام است.

و شما خواهرانم؛ وصیت من به شما این است که وقتی فرزندان شما بزرگ شدند آنها را مثل علی‌اکبر و قاسم تربیت کنید، و اما خواهرانم زینب‌وار باشید.

انتهای خبر/